Tasak (broń): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
EmptyBot (dyskusja | edycje)
m dr. tech.
Tasaki w postaci krótkiej szabli piechoty występowały już od XV wieku - vide hasła na niemieckiej (Dussack) i angielskiej (dusack) wikipedii. Słowo "Dussack" pochodzi od czeskiego słowa "tesák" (tłum. na ang. wiki jako "cleaver" - czyli "tasak") - więc nie może być mowy o pomyłce.
Linia 6: Linia 6:
* Tasak średniowieczny ([[język potoczny|pot.]] ''falchion''{{refn|grupa= uwaga|Niepoprawne określenie stanowiące kalkę z języka angielskiego.}}) o szerokiej jednosiecznej głowni (niekiedy ściętej przy sztychu) rozszerzającej się ku sztychowi i osadzonej najczęściej w oprawie mieczowej. Tasaki pojawiły się w Europie w XIII wieku, osiągając apogeum popularności w XIV wieku i stopniowo zanikając w wieku XV.
* Tasak średniowieczny ([[język potoczny|pot.]] ''falchion''{{refn|grupa= uwaga|Niepoprawne określenie stanowiące kalkę z języka angielskiego.}}) o szerokiej jednosiecznej głowni (niekiedy ściętej przy sztychu) rozszerzającej się ku sztychowi i osadzonej najczęściej w oprawie mieczowej. Tasaki pojawiły się w Europie w XIII wieku, osiągając apogeum popularności w XIV wieku i stopniowo zanikając w wieku XV.
[[Plik:Unidentified European Briquet Short Sword.jpg|thumb|Tasak piechoty (pot. ''półszabla'')]]
[[Plik:Unidentified European Briquet Short Sword.jpg|thumb|Tasak piechoty (pot. ''półszabla'')]]
* Krótka [[szabla]] (pot. ''półszabla'') piechoty z XVIII-XIX wieku o jednosiecznej (węższej niż w wersji średniowiecznej) wygiętej głowni, często osadzonej w odlewanej mosiężnej rękojeści (choć nie było to regułą). {{fakt|data=2021-08|W Polsce, pierwsze tasaki tego typu pojawiły się jako broń [[Janczarzy|janczarów]] polskich w czasach saskich.}}
* Krótka [[szabla]] (pot. ''półszabla, ang. dusack, niem. Dussack, czech. tesák'') piechoty z XV-XIX wieku o jednosiecznej (węższej niż w wersji średniowiecznej) wygiętej głowni, często osadzonej w odlewanej mosiężnej rękojeści (choć nie było to regułą). {{fakt|data=2021-08|W Polsce, pierwsze tasaki tego typu pojawiły się jako broń [[Janczarzy|janczarów]] polskich w czasach saskich.}}
[[Plik:Faschinenmesser 1832.jpg|thumb|Tasak pionierów]]
[[Plik:Faschinenmesser 1832.jpg|thumb|Tasak pionierów]]
* Broń boczna [[Pionier (wojsko)|pionierów]] oraz [[Artyleria|artylerzystów]] z XVIII-XX wieku o prostej lub wygiętej głowni, służąca równocześnie jako narzędzie do cięcia [[Faszyna|faszyny]].
* Broń boczna [[Pionier (wojsko)|pionierów]] oraz [[Artyleria|artylerzystów]] z XVIII-XX wieku o prostej lub wygiętej głowni, służąca równocześnie jako narzędzie do cięcia [[Faszyna|faszyny]].

Wersja z 19:05, 19 maj 2024

Tasak średniowieczny

Tasak – rodzaj siecznej broni białej o szerokiej głowni, często rozszerzającej się dodatkowo ku sztychowi.

W terminologi polskojęzycznej, mianem tasaka określa się następujące typy broni:

  • Tasak średniowieczny (pot. falchion[a]) o szerokiej jednosiecznej głowni (niekiedy ściętej przy sztychu) rozszerzającej się ku sztychowi i osadzonej najczęściej w oprawie mieczowej. Tasaki pojawiły się w Europie w XIII wieku, osiągając apogeum popularności w XIV wieku i stopniowo zanikając w wieku XV.
Tasak piechoty (pot. półszabla)
  • Krótka szabla (pot. półszabla, ang. dusack, niem. Dussack, czech. tesák) piechoty z XV-XIX wieku o jednosiecznej (węższej niż w wersji średniowiecznej) wygiętej głowni, często osadzonej w odlewanej mosiężnej rękojeści (choć nie było to regułą). W Polsce, pierwsze tasaki tego typu pojawiły się jako broń janczarów polskich w czasach saskich.[potrzebny przypis]
Tasak pionierów
  • Broń boczna pionierów oraz artylerzystów z XVIII-XX wieku o prostej lub wygiętej głowni, służąca równocześnie jako narzędzie do cięcia faszyny.

Zobacz też

Uwagi

  1. Niepoprawne określenie stanowiące kalkę z języka angielskiego.

Bibliografia

  • Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski, Słownik uzbrojenia historycznego, Warszawa: PWN, 2010, s. 39-40, ISBN 978-83-01-16260-3, OCLC 751388493.
  • Głosek M., Kajzer I., Miecz św. Piotra z katedry poznańskiej, "Kwartalnik Historii Kultury Materialnej", 1974, R. XXII.
  • Uzbrojenie w Polsce średniowiecznej 1350-1450, red. A. Nadolski, Łódź 1990.